aniden gelen gitme isteği

oluyor zaman zaman. mesela şu an. gidesi geliyor insanın. e diğer yanda seni bağlayan şeyler var. aile gibi sevgili gibi. okulu siktir et. yalnız kalmak istemek. sadece isteyebilmek.

bıkkınlık sonucu doğan istektir. olduğun yerden bıkarsın, yanındakinden bıkarsın,yanında olmayandan bıkarsın, yaptığın şeylerden, yapmadığın-yapamadığın şeylerden, özlemekten, karşılıksız sevmekten bıkarsın ve sonuç olarak gitmek istersin. çok uzaklara. kimsenin bilmediği, kimsenin olmadığı bir yere gitmek istersin. ama bıktığın kendinse , işte o zaman kapana kısıldın. çünkü kendinden bıktıysan eğer gidebileceğin hiçbir yer yoktur.

herşeyden,herkesten kaçmak. duymamak,görmemek hiçbir kötülüğü. gitmek gidebildiğin kadar uzağa,gitmek kaçabildiğin kadar koşmak.

insanı zora sokan bir istek. gitme isteğinin gelmesi iyi güzelde gidememek kötü. hani o lanet hissi yaşarsın ya ondan sonra gitmek istersin, ama içinden gelen yere gidemeyeceğin aklına gelir, iki kat daha üzülürsün böyle. işte o zaman anlarsın gidebileceğin tek yerin balkon olduğunu.

bana geliyor sonra kapıya çıkıp sigara içiyorum geçiyor.daha uzağa gidemiyorum,çalışmak kötü.

biride çıkıp demiyor ki daha karpuz kesecektik nereye gidiyon

hiç gitmeyen bi istek

böyle seyahat etmekten hallice bi duygudur. gitmek istersin özgürce sessizce uzaklara çok uzaklara ama gidebileceğin yer genelde mahalle bakkalina ekmek alma amaçlıdır

o istek hiç gitmiyor bazılarında. her an küçük bir bavul hazırlayıp dilini bile bilmediği bir ülkeye gitme fikri hep kafasında. öyle yaşıyor, gitmek isterken kalıyor. gidemiyor ama kalamıyor da. gidemediği o yere ait oluyor, kaldığı yere değil.

istekten yarım saat sonra gerçeklik payından dolayı isteğin dürülüp göte girmesi ile sonuçlanan eylem. nereye gidiyorsun otobüs biletleri tavan yapmış,paran mı var? edit: 2019 yılından merhabalar. 3 sene önce otobüs biletlerine laf etmişim,özür dilerim. şimdi dürülüp giren şey daha büyük.

o istek çok geliyor ama 6 hafta yaz okulu var idi, bir de devamsızlık hakkım 3 gün idi. olmuyor be

böyle arada bir gelen istektir. fakat nereye gideceğini düşünürken bile hayal kırıklığına kapılır insan.

bu istek benden hiç gitmiyor bu aralar.

her şeyi bırakıp gidesim geliyor. sonra bakıyorum ki param yok... edit: imlâ

her şeyi bırakıp yanına gitmek istiyorum bazen, sonra bi duruyorum ve mantıklı düşünüp vazgeçiyorum.

hergün terminalden geçiyorum şeytan diyo ilk otobüs nereye gidiyorsa bin git ama melek diyor kardeş npyn mal mısın?

para falan önemli değil . sonuçta tatile gitmiyorsun , yeni bir başlangıç yapmaya gidiyorsun . bir çantaya gerekli olan eşyalarını doldurup çook uzaklara gidersin . yeni bir hayat kurmaya çalışırsın . ama bu haddeye gelene kadar çok şey yaşamak gerek , herkes yapamaz öyle gidemez.

i̇zmire mi gitsek ankara beni çok darlıyo bugün

sonrasında gelen nereye amk sorusuyla da bastırılır

ardından gitsen ne bok yicen düşüncesiyle düet yapıyo genelde bende

bolca cesaret ve para gerektiren eylem. ne yazık ki ikisi de bende en dipte

şu an yazmak istediğim şeyleri yazacağım başlığa en yakın başlık olarak bunu bulabildim bir tek. sıfırdan başlık açmak istemedim. bu arada burada yazılan entryleri de okudum hatta. ortak bir şeyler aradım. bu insanlar benim kardeşimdir. neyse biraz konuşmak istiyorum hiçbir dinleyici ummadan tekinsiz bir tavırla. yakın çevreme rahat rahat anlatamadığım şeyler hakkında belki de. eskiden, yani daha isyankar, daha hareketli, daha öfkeli olduğum zamanlar bununla yanıp tutuşuyordum ben. aniden falan da gelmedi bu his bana. yavaş yavaş, sindire sindire geldi hep. zaten aniden gelince aniden de kayboluyor. "öff amk ya" diyip atıyorsun bi kenara. nereden biliyorum çünkü bana da aniden gelen başka başka şeyler oluyor. ama bu gitme isteği aniden gelmiyor. etime kemiğime yavaş yavaş işliyor. ne kadar süre geçerse geçsin, kimi tanırsam tanıyayım, hangi kitabı okursam okuyayım, ne görürsem göreyim bundan kurtulamıyor oluşumun sebebi budur belki de. biraz sıyrılmak istediğim zamanlar hep bir kılıfını bulup gittim ben evden. orta okula giderken de gitmeye yer aradım ve gittim, lise sınavlarına girerken de çıktım gittim evden. gidilecek yerler zaman ve mekana göre hep değişkenlik gösterdi. duruma göre davranmam gerekti ama neresi olduğu asla önemli olmadı. bütün öncelik "gitme" üzerine kurulu oldu hep. öyle ki neredeyse hiçbir dini motivasyonum olmadığı halde imkanı olan tek seçenek olarak gördüğüm için 18 yaşında tek başıma umreye gitmiştim. laskdjals şimdi komik geliyor biraz ama aklıma başka seçenek gelmedi o yaşta. ancak o şekilde bıraktığım insanları stabil halde tutabileceğime inanmıştım. diyemezdim kimseye "cömert sevgiye dayandırdığınız tahakküm hakkını elinizden almak istiyorum" diye. evet tolstoy insan ancak sevgi ile yaşar der belki ama insan sevgiyle yavaş yavaş öldürür bir şeyleri. öldürdüğü şeylerle beslenerek yaşar belki de. buna yaşamak diyebilir miyiz bilmiyorum tabii. "tek başınalık" benim için her zaman ama her zaman önemli bir kavram oldu. bundan eminim. asla sonradan kazandığım bir özellik olmadı bu. ben buna kanalize oldum hep. 18 yaşında arabistan tercihiyle kaçmaya çalıştığım şeyler sonra da peşimi hiç bırakmadılar zaten. siz hiç, katiyyen bilmediğiniz bir şehre sırf gitmek için gittiniz mi? ben gittim. 2 kere hem de. ciddi ciddi haritadan yer seçtim. öyle manzaralı, deniz kum güneş üçlüsünün olduğu yerler değildi asla. gitmek tatil değildi çünkü. keyif ise her zaman uzak bir hülya olarak kaldı. i̇ç anadolunun saçma sapan şehirleri oldu tercihim. zaten hayatı karşıma aldığım gün yalanlar döşemeye alışmıştım çoktan. buldum bir bahane hiç tanımadığım bir şehirde, tanımadığım insanların evlerine dahil oldum aylarca. genelde bu tip sınırlı süreli ev arkadaşlıkları karı kız sikmek isteyen yurt öğrencileri için gerekli oluyor. benim derdim bu değildi. i̇nsanlara "2 ay kalıcam burada sonra siktirip gidicem" durumunu anlatmak cidden zor oluyor bazen. gerçi kendime bile anlatmakta zorluk çekiyordum. gecenin bir yarısı sokakları arşınlamaya çıktığım günler "benim bu şehirde ne işim var amk?" diye sorduğum zaman doğru cevabı veremiyordum hiç. "deneyim" arıyorum falan diye kandırıyordum kendimi. tek başınalığı yaşamak, yeni yerler görmek, insanlar tanımak, bir şehri hiçbir zorunluluk altında kalmadan hissetmek, hikayeler dinlemek böylelikle mümkün olasılıkların daha dış kenarlarında deneyimlere erişmekten falan bahsediyordum kendi kendime. yok amk ne deneyimi allahasen yav? güçlü hikayeler uydurup kendimden de gizlemem gerekiyordu bazı şeyleri. zor oluyor. bazen hissettiğin şeyleri anlamlandırmak, kelimelere dökebilmek ve en önemlisi mantık eksenine oturtabilmek çok zor oluyor. bu hayatta karşılaştığım en büyük problem "mantıklı davranmak" oldu sanırım. neden? neden mantıklı davranmak zorunda bırakılıyorum? sadece insanlar tarafından buna zorlanmak yetmiyormuş gibi kendim de bu düzlemde harekete güdüleniyorum. okula yürüyerek 1 saatte gitmek varken neden otobüsle 10 dakika içinde gitme zorunluluğunu hem kendim hem "başkaları" dayatma gereği duyuyor? : (#2227013) bir sanık işlediği suç için neden kendini savunmak zorunda hissediyor? anlamıyorum. anlamak istemiyorum. bu küçük küçük kaçma denemelerinin en iyi yönü şu oluyordu bana. küçük küçük kaçıyor böylelikle asla terk etmiyordum kimseyi. böyle de naif adamım oğlum ben. her zamanki gibi kendimden daha çok düşünürüm o başkalarını. ben bilmiyor muyum bir valiz doldurup çıkıp gitmeyi? ya da küçük bir not bırakıp intihar ile tümden kaçabilmeyi? arkamda "sorun insanların bana yaptıkları değil benim insanlara nasıl baktığımdı, kimse kendini suçlu hissetmesin" yazıp özgürlüğe kavuşmak çok mu zordu sanki? cehennem başkaları da olsa, düşünürüm ben geride kalan her şeyi. böyle de orospu ruhluyumdur. her bedene girerim, her bedeni bir başkasıyla aldatırım da en büyük ihaneti kendi benliğime yaptığımı asla önemsemem! düdüklü tencereyi bilirsiniz. i̇çindeki havayı yüksek basınç altına sabitler. ama altında sürekli kaynayan bir ocak olduğu için her an da patlamaya hazır bir güç barındırır. o yüzden tepesinde küçük küçük hava kaçıracak düdüğü vardır. patlamasın diye, tümden salıvermesin havasını diye küçük küçük bırakır içindeki potansiyeli. böyle tahammül eder altında kaynayan kazana. benim küçük küçük kaçmalarım da bu misal işte. yaşadığım şehir yine ufak ufak darlıyor beni. yılın belki de en karanlık gecesi. kahkahalar birbirine karışıyor. üst üste biniyor tüm özneler. kimsin sen? sorusu şiddetle çınlıyor kulaklarımda. duvarlar değil mesele, mesafeler geliyor üstüme üstüme. gitmek istiyorum. kaçmak istiyorum bir şeylerden. bir bisiklet aldım geçen ay. odanın ortasında duruyor kaç gündür. durma diyor. sen hak etmiyorsun bunları diyor. bilgisayarın sol üst köşesinde küçük bir post it var: "ara!" yazıyor. neyi arayacağımı yazmamışım. hiçbir zaman da yazamadım zaten. beni şu yaşıma kadar herkesin hunharca savurması da bu yüzden. neyi arayacağım oğlum ben bilmiyorum. zaten kaçmak da bu yüzden. neyi aradığımı bilmiyorum ama neyi bulduğumu biliyorum. kaçmak, terk etmek, gitmek... bunlar zaten bulduklarıma isyandı. ama şimdilerde öyle değil. güzel şeyler de olabiliyor. ne fark ediyor? hiçbir şey. bu sefer üstüme üstüme gelen özneler korkutuyor ama harekete geçiremiyor. saatlerdir çakılı kaldım evde. sokağa bile çıkmama izin vermedi bazıları. gitmek her zamankinden daha zor, daha ürkütücü geliyor. geldiğim noktada utanır oldum. duruldum galiba ha? ne dersin? i̇nsanlar! o büyük idealleri olan soysuz insanlar... sonunda vahşi tabiatımı ehlileştirmeyi başardılar mı dersin ha? ya amk... ne anlatıyorum ben. siktir ediyorum şu an bu yazıyı da. silerim hatta belki. i̇cat edilmemiş kelimeleri anlatmaya çalışmak kabız olmaktan beter valla. boş verelim olmaz mı? sen de unut bunları. üzüldüğüm bir şey var tam da şuan da: ben hayatımda hiç bu kadar çaresiz, hiç bu kadar korku dolu olmamıştım. korkuyorum o insanların soysuz, adi, kimliksiz, bayağı, hayvani tanımlarından... korkuyorum yaşamaktan!

aniden geldi ve gitmek bilmiyor. biraz para toplamak için fırsat tanısaydın bari. beş parasız nereye giderim lan ben..

gidecek yerinin olmadığını fark etme sorunsalı.

nereden esti bilmiyorum ama bir anda uçak bileti araştırırken buldum kendimi. ben biletimi aldım. (bkz: artık demir almak günü gelmişse zamandan)

tam şu anda geldi kendisi. hoşt diyerek kovmaya çalışıyorum ama pek pas vermiyor. tam şu anda istanbul’u terk etmek istiyorum. burası bana yaramıyor. her şeyi bırakıp ortadan kaybolmak, kimseyle iletişime geçmemek istiyorum. insanların kalabalığında bulamadığım huzuru, insanların yalnızlığında aramak istiyorum ki bence çok mantıklı. eğer her sabah olduğu gibi yarın sabah da annemin yanında dimdik durmam gerekmeseydi çoktan gitmiştim. bazen zor, çok zor.

genellikle aniden gelmez, aniden geldiği zannedilir. uzun zamandır varolan birikimin “artık bir hava değişikliği şart” güdümü ile ortaya çıkar. “bana bir tatil gerek”ten ziyade, buralardan çekip gitme arzusu hakimdir. sorunlardan kaçma isteği de hakimdir. zihindeki sorular bitmeden yapmayın, huzursuz bir kafa ile gelen dolaşma isteğinden başka bir şey değildir.

bedenen burda olmam sizi aldatmasın.

e siktirin gidin madem kapı orda yolunuz açık olsun lafını duymayı hak eden bir istektir.

aile evinde her an gelen hatta hiç gitmeyen gitme isteği

doğduğumdan beri aynı şehirde, aynı mahalledeyim. üniversiteyi bile aynı şehirde okudum. gariptir ki bu zamana kadar hiç bu şehirden gitmek gibi bir düşünce aklımdan geçmedi. ama bazen bu şehirden hatta ülkeden gitme isteği öyle bir geliyor ki. tek başıma yeni yerler göreyim, keşfedeyim yeni insanlar olsun etrafımda istiyorum. rüyalarıma bile girmeye başladı bu durum. keşke imkânım olsa seyahat edip gezebilsem. ama malesef bir amacın varsa o amaç için dişini tırnağına takıp para kazanman gerekiyor. tabi sen bunlarla uğraşırken gençliğin, hayatın elinden uçup gidiyor. bu gitme düşüncesi sürekli beynimde dönerken isyan edesim gelsede mecbur düzene boyun eğip sıradan insan yaşamı kervanına ben de katılıyorum.

her şeyden ve herkesten uzaklaşmanın tek çözüm olacakmış fikri ne muazzam fakat bir o kadar da korkutucu

gidince mekan değişiyor, dertler değişmiyor. aynı bokun lacivert versiyonunu yaşıyorsunuz. gitmek yerine çevrenizi, alışkanlıklarınızı değiştirmek daha pratik olacaktır

kendimden gitmek istiyorum. kendimden on ya da yirmi ışık yılı kadar uzaklaşmak istiyorum. mesela geriye dönüp bakacak bir zaman dilimim olmasın veya dönülecek bir şeyler olmasın ki yüzleşmesi ağır olmasın. ben artık bana ağır geliyorum.

Gittim, şu an çok rahatım. Gitmek isteyen varsa tavsiye ediyorum, gidin kafanızı dinleyin.

İstek aniden gelebilir ama isteğin sebebi hiçbir zaman aniden değildir bence. İlla bir birikim vs sebep olmuş, tetiklemiştir.

Aniden mi? Ben 7/24 gitmek istiyorum bu işte bir terslik var.

aniden geldi ama aniden gidecek gibi değil... (bkz: geldi yine tipini siktiğim)